Recensie Tsien moaie ferskes

Grytz & Grize – Tsien moaie ferskes

Om maar met de deur in huis te vallen, de tien liedjes op dit album zijn niet in het Fries. De werktitel van het project was Tsien moaie ferskes, en het duo Grytsje Melchers, afkomstig uit Zuidwest Friesland, en Douwe van der Werff, tegenwoordig woonachtig in de Noordoostpolder maar afkomstig uit Wytgaard, heeft dat zo maar gelaten.
Douwe van der Werff, inderdaad getooid met een imposante grijze haardos, is de bekendste van het tweetal. Hij speelde in een ver verleden in Okke Hel, de eerste Friestalige rockband met o.a. Piter Wilkens. Nog niet zo lang geleden bracht Douwe met zijn kompaan Domien de Winter een tweetal albums uit onder de naam Diggelfjoer.
De jonge Grytsje Melchers is nog een vrij onbekende ster aan het Friese muziekfirmament, maar met haar prachtige, oorspronkelijke stem zal dat waarschijnlijk niet lang meer duren.
Het duo treedt zeer regelmatig aan op allerlei feesten en partijen, waarvoor een imposant repertoire ingestudeerd is. Nu blijken de ‘ballads’ tijdens die optredens minder vaak aan bod te komen, omdat de vlottere nummers dan vaak de overhand hebben.

Omdat het duo  graag die andere kant ook wil laten horen, werd er besloten om deze ‘mooie liedjes’ op een album te verzamelen en deze na afloop van de concerten te verkopen.
Alle liedjes op het album zijn covers, de een wat bekender dan de ander. Nu wordt er over het spelen van covers verschillend gedacht, de een vindt het prachtig, een ander vindt het opnemen van covers totaal overbodig. De waarheid ligt, zoals vaak, ergens in het midden. Er zijn in de loop der jaren overbodige covers verschenen, maar er zitten ook best geslaagde versies bij. Een legendarische uitvoering die mij nog steeds weet te boeien, is Joe Cockers With a little help from my friends, oorspronkelijk van The Beatles. Een ander prachtig voorbeeld is Love Buzz, dat in de vertolking van Nirvana toch heel wat beter klonk dan in de versie op het album At home van Shocking Blue.
De covers op het album Tsien moaie ferskes ontstijgen misschien niet de oorspronkelijke versies, maar door de prachtige zang, de spaarzame doch smaakvolle instrumentatie en de geslaagde liedkeuze is dit album zeker het beluisteren waard.

Natuurlijk blijft er altijd wat te wensen over. Zo zou ik niet voor Fields of Gold van Sting en Natalie Merchants Motherland gekozen hebben, de laatste jaren al te vaak en te veel gedaan. Maar heel verrassend vind ik de uitvoering van Let’s love van Paul McCartney. Grytsje Melchers steekt Peggy Lee met jeugdig elan naar de kroon met deze verfrissende uitvoering. En hoe vaak hoor je nog Crazy love van Van Morrison of Temptation van Tom Waits? En wat dacht u van Humble me, geschreven door Kevin Breit en ooit opgenomen door Norah Jones? Zo’n prachtig nummer kan niet vaak genoeg gespeeld worden. En mocht u denken dat de definitieve vertolkingen van Love has no pride al gemaakt zijn, dan hebt u gelijk. Maar de versie van Grytz & Grize kan wat mij betreft zo, na Bonnie Raitt en Linda Ronstadt, in het rijtje aansluiten.

Zoals gezegd is er op dit album de prachtige stem van Grytsje Melchers te beluisteren, maar ook Douwe van der Werff verdient een pluim voor de summiere instrumentatie en de heldere productie van dit album. Voor het allermooiste nummer heeft hij de hulp van Carel van Leeuwen (Souldada) ingeroepen. Van Leeuwen geeft met zijn cello het nummer Redemption song van Bob Marley een mooie, melancholische sfeer mee.
Tsien moaie ferskes is zo’n fijn kleinschalig album dat zich het best in de late avonduren laat beluisteren. Als ik een open haard zou hebben gehad, dan zou ik die er bij aansteken.

Assie Aukes